بررسی متابولیسم داروی نوسکاپین در سلولهای مجزای - دانلود رایگان
دانلود رایگان
دانلود رایگان
| بررسی متابولیسم داروی نوسکاپین در سلولهای مجزای کبد موشفهرست مطالب عنوان صفحه بخش اول: مقدمه عنوان صفحه بخش دوم: روشها و مواد 12................................................ عنوان صفحه بخش سوم: نتایج بخش چهارم: بحث و نتیجه گیری چکیده پايان نامه این رو یافتن روشی مناسب برای بررسی متابولیسم داروها گام مهمی در جهت رسیدن به دیگر اطلاعات با ارزش در مورد داروها است. متابولیسم نوسکاپین در ادرار انسان، خرگوش و موش صحرایی بررسی شده است. طبق نتایج به دست آمده از این مطالعات نوسکاپین از دو مسیر o- دمتيلاسیون و شکسته شدن پیوند C1-9 متابولیزه می شود و مکونین به عنوان محصول عمده متابولیسم آن شناخته شده است. در این تحقیق متابولیسم نوسکاپین توسط یک روش ex vivo، سلولهای جدا شده کبدی، مورد بررسی قرار گرفت این روش از چند جنبه دارای اهمیت است: اين روش حد واسط مناسبی بین روشهای قبلی مانند آنزیم های حل شده، فراکسیون ارگان جدا شده و مطالعه مستقیم روی حیوان کامل است. این سلولها خصوصیات لازم بافت دست نخورده مانند نفوذپذیری غشا را دارا هستند از این رو در بسیاری از مطالعات بیوشیمیایی به کار می روند. اختصارات S: Angiotensin Converting Enzyme Inhibitors t = Retention time مقدمه: متابوليسم يكي از مراحل مهم فاركوكينتيك داروها است. مطالعه در مورد متابوليسم داروها براي دستيابي به اطلاعاتي در مورد سميت داروها و مكانيسم اثر آنها مفيد است. روش هاي مختلفي براي بررسي متابوليسم وجود دارند كه عبارتند از: خوراندن تركيبات به حيوانات در حالت عادي يا با كانول در راههاي صفراوي و مطالعه و جستجوي متابوليت هاي دارو در مايعات بيولوژيك مانند خون، ادرار، و ... ، مطالعات آنزيمي بر روي برشهاي بافتي، هموژنه ها و اجزاي سلولي. مطالعه روي حيوان داراي مشكلاتي است بنابراين در اين مطالعه از سوسپانسيون سلولهاي جدا شده كبدي استفاده شده است. اين روش علاوه بر بررسي متابوليسم در ساير مطالعات بيوشيميايي از جمله مطالعه روي گلوكونئوژنز، گليكوليز، سنتز پروتئين، ليپيد، اسيدهاي چرب و اوره، انتقالات غشاء و ... نيز مي تواند مورد استفاده قرار گيرد. 1-1- اوپيوييدها 1-1-1- تاريخچه 1-1-2- آلكالوييدهاي ترياك شكل 1- آلكالوييدهاي اصلي ترياك (2و4) 1-1-3- پپتيدهاي اوپيوييد درون زاد جدول 1-1- گیرنده های اوپيوييدي (1)
بي دردي: اوپيوييدها قوي ترين داروهاي موجود براي تسكين درد هستند. آلگونيست هاي قوي (يعني آنهايي كه بالاترين ميزان تأثير ضد دردي را دارند) عبارتند از مورفين، متادون، مپردين و فنتانيل. كدئين، هيدروكدون و اكسي كدون آگونيست هاي ضعيف تا متوسط هستند. پروپوكسي فن يك داروي آگونيست بسيار ضعيف است. آرام بخشي و سرخوشي: اين اثرات مركزي ممكن است در دوزهاي پايين كه براي حداكثر بي دردي لازمند، رخ دهند. بعضي از بيماران دچار خماري (dysphoria) مي شوند. در دوزهاي بالاتر، اين داروها ممكن است سبب تيرگي شعور شده و اثرات تخديري (narcosis) داشته باشند. تضعيف تنفسي: اعمال اوپيوييدها در مدولا سبب مهار مركز تنفسي مي شود كه با كاهش پاسخ دهي به تغييرات دي اكسيدكربن همراه است. افزايش PCO2 ممكن است سبب اتساع عروق مغزي، افزايش جريان خون مغز و افزايش فشار داخل جمجمه شود. اعمال ضدسرفه اي: سركوب رفلكس سرفه با مكانيسم هاي ناشناخته، اساس استفاده باليني اوپيوييدها به عنوان ضدسرفه است. تهوع و استفراغ: تهوع و استفراغ بر اثر فعال شدن مركز شيميايي استفراغ (CTZ) ايجاد مي شود و با حركت افزايش مي يابد. اثرات معده اي روده اي: اين داروها از طريق كاهش پريستالتيزم روده اي موجب يبوست مي شوند كه به خاطر تأثير روي گيرنده هاي اوپيوييد در سيستم عصبي روده است. اين عمل قوي اساس استفاده از اين داروها به عنوان عوامل ضد اسهال است. عضلات صاف: اوپيوييدها موجب انقباض عضله صاف مجاري صفراوي مي شوند (كه مي تواند توليد كوليك صفراوي كند)، تونوس اسفنگستر ميزراه و مثانه را افزايش دهند، و كاهش در تونوس رحم ايجاد مي كنند كه ممكن است سبب طولاني شدن زايمان شود. تنگي مردمك (ميوزيس): انقباض مردمك اثر مشخصه همه اوپيوييدهاست به جز مپريدين كه تأثير مهار كننده موسكاريني دارد. 1-1-5- مصارف باليني اوپيوييدها بي دردي: اين داروها براي درمان درد نسبتا" متوسط تا شديد به كار مي روند. در شرايط حاد، آگونيست هاي قوي معمولا" به صورت تزريقي تجويز مي شوند. بي دردي طولاني مدت كه عوارض جانبي آن قدري كمتر است، مي تواند با تزريق اپي دورال بعضي از داروهاي آگونيستي قوي (مثل مورفين) حاصل شود. فنتانيل از راه پوستي براي تأثير ضددرد استفاده شده است. براي درد با شدت متوسط و در شرايط مزمن آگونيست هاي متوسط از راه خوراكي تجويز مي شوند. سركوب سرفه: ضددردهاي اوپيوييدي از جمله موثرترين داروهاي موجود ضدسرفه محسوب مي شوند. اين اثر با دوزهاي كمتر از حد لازم براي ايجاد بي دردي حاصل مي شود. گيرنده هايي كه در اثر ضدسرفه اوپيوييدها دخالت دارند ظاهرا" با گيرنده هاي مسئول اعمال ديگر اوپيوييدها متفاوتند. براي مثال، اثر ضدسرفه توسط ايزومرهاي ديگر اوپيوييدها كه خاصيت ضددرد و اعتيادآوري ندارند، هم ايجاد مي شود. مكانيسم فيزيولوژيك سرفه پيچيده است و اطلاعات كمي از چگونگي اثر اوپيوييدها در تسكين سرفه وجود دارد. به نظر مي رسد آثار مركزي و محيطي اين داروها، هردو در تسكين سرفه سهيم باشند. روشاول ترين اوپيوييدها در تسكين سرفه، دكسترومتورفان، كدئين، لووپروپوكسي فن و نوسكاپين مي باشند. كليه اين داروها (به استثناي كدئين) تا حد زيادي فاقد عوارض جانبي اوپيوييدها مي باشند. درمان اسهال: اوپيوييدهاي انتخابي ضد اسهال شامل ديفنوكسيلات و لوپراميد هستند. آنها به صورت خوراكي مصرف مي شوند. درمان ادم حاد ريوي: مورفين به خاطر اثرات هموديناميك آن در ادم پولمونر حاد مفيد است. تأثير آرامبخش آن نيز احتمالا" در تسكين نشانه هاي ريوي نقش دارد. در اين مورد به صورت تزريقي مصرف مي شوند. وابستگي اوپيوييدها: متادون در درمان حالات قطع مصرف اوپيوييد و در برنامه هاي نگهدارنده براي معتادين به كار مي رود (1). 1-2- متابوليسم 1-2-1- تاريخچه 1-2-2- كليات متابوليسم دریافت فایل جهت کپی مطلب از ctrl+A استفاده نمایید نماید |